Dyrektywa akt prawny Unii Europejskiej, który stanowi jeden z podstawowych instrumentów prawodawstwa europejskiego. Celem dyrektywy jest ustanowienie konkretnych celów politycznych, które państwa członkowskie są zobowiązane osiągnąć. Dyrektywy różnią się od innych aktów prawnych UE, takich jak rozporządzenia, które mają bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich. Dyrektywy z kolei wymagają od państw członkowskich dostosowania swojego prawa krajowego, w celu osiągnięcia wyznaczonych celów. W związku z tym dyrektywy pozostawiają państwom członkowskim pewną swobodę w zakresie wyboru metod i środków, które pozwolą na osiągnięcie wymaganych rezultatów.

Przykład zastosowania w postępowaniu upadłościowym, oddłużeniowym lub w pomocy prawnej podczas egzekucji komorniczej:

Dyrektywa UE 2019/1023 z 20 czerwca 2019 r. w sprawie ram restrukturyzacji przedsiębiorstw, dotycząca zapobiegania niewypłacalności i promowania restrukturyzacji zadłużonych przedsiębiorstw, ma na celu uniknięcie utraty miejsc pracy, utraconych inwestycji oraz nadmiernego obciążenia systemów sądowniczych. Przykładem jej zastosowania w postępowaniu upadłościowym i oddłużeniowym jest ustanowienie ram prawnych dla restrukturyzacji zadłużonych przedsiębiorstw, które mogą obejmować umorzenie długów, przekształcenie długów na kapitał oraz wprowadzenie moratorium na egzekucje długów przez wierzycieli. W ramach dyrektywy państwa członkowskie mają obowiązek wprowadzenia mechanizmów ułatwiających restrukturyzację przedsiębiorstw oraz zachęcających do przedsiębiorczości. Implementacja dyrektywy w prawo krajowe może wpłynąć na sposób, w jaki przeprowadzane są postępowania upadłościowe, oddłużeniowe oraz egzekucje komornicze. Państwa członkowskie mają jednak pewną swobodę w zakresie wyboru metod i środków, które pozwolą na osiągnięcie wymaganych rezultatów, co może prowadzić do różnic w podejściu do tych zagadnień w poszczególnych krajach. Dyrektywa stanowi istotny punkt odniesienia dla praktyków prawa zajmujących się upadłością, oddłużeniem oraz egzekucją komorniczą, gdyż ujednolica podejście do tego typu spraw na terenie Unii Europejskiej, jednocześnie pozostawiając państwom członkowskim swobodę w wyborze narzędzi i metod niezbędnych do osiągnięcia celów dyrektywy. W praktyce, implementacja dyrektywy może wprowadzić zmiany w krajowych przepisach dotyczących upadłości, oddłużenia, czy egzekucji komorniczej, takie jak:

• Uproszczenie i przyspieszenie procedur restrukturyzacji przedsiębiorstw, w celu szybszego uzyskania porozumienia z wierzycielami oraz utrzymania wartości przedsiębiorstwa.
• Stworzenie ścieżek prawnych dla restrukturyzacji długów przedsiębiorstw, które mogą pozwolić na odroczenie płatności, konwersję długu na kapitał czy umorzenie części długu.
• Wprowadzenie dodatkowych narzędzi dla dłużników i wierzycieli, takich jak negocjacje przedsądowe czy mediacje, które mogą pomóc w osiągnięciu porozumienia między stronami.
• Rozszerzenie ochrony prawnej dla dłużników, którzy podejmują próbę restrukturyzacji swojego zadłużenia, np. poprzez wprowadzenie moratorium na egzekucje długów.

Dyrektywa wpłynęła na sposób przeprowadzania postępowań upadłościowych, oddłużeniowych oraz egzekucji komorniczych w państwach członkowskich UE, ale pozostawia im swobodę w wyborze środków i metod dostosowania do wyznaczonych celów. Dla praktyków prawa, którzy udzielają pomocy prawnej w tych dziedzinach, kluczowe jest monitorowanie krajowych przepisów oraz zrozumienie związku między nimi a dyrektywami unijnymi, aby skutecznie reprezentować swoich klientów i doradzać im w procesie upadłościowym, oddłużeniowym czy podczas egzekucji komorniczej.