Forfiter to podmiot (zazwyczaj instytucja finansowa, bank lub firma specjalizująca się w tego rodzaju usługach), który zajmuje się kupnem wierzytelności wynikających z umów handlowych, na przykład eksportowych lub importowych, na podstawie dyskontowania weksli, bonów, faktur lub innych dokumentów handlowych. Działalność forfaitingu polega na tym, że forfiter nabywa wierzytelność od jej pierwotnego posiadacza (eksportera lub importera) bez prawa regresu, co oznacza, że posiadacz wierzytelności zostaje zwolniony z obowiązku jej ściągnięcia od dłużnika. Forfiter kupuje wierzytelność z dyskontem, czyli za niższą cenę niż jej nominalna wartość, a następnie ściąga dług od dłużnika. W polskim prawie nie ma szczegółowych przepisów regulujących działalność forfaitingu. Nie ma również konkretnych paragrafów odnoszących się do tego pojęcia. Forfiterzy działają na podstawie swobodnych umów zawieranych z klientami, które są uznawane za umowy nienazwane, regulowane przez ogólne zasady prawa cywilnego, przede wszystkim Kodeks cywilny (Dz.U. 1964 nr 16 poz. 93, ze zm.).

W kontekście postępowania upadłościowego, forfiter może być wierzycielem upadłego podmiotu, który nabył wierzytelności od innego wierzyciela. W takim przypadku, forfiter będzie miał prawo uczestniczyć w postępowaniu upadłościowym, zgłaszać swoje wierzytelności oraz korzystać z innych uprawnień przysługujących wierzycielom.

W postępowaniu oddłużeniowym, forfiter może być również wierzycielem dłużnika. Jeśli dłużnik zaciągnął dług na podstawie umowy handlowej, którą następnie forfiter nabył, forfiter będzie uczestniczyć w procesie oddłużania, zgłaszając swoje wierzytelności i uczestnicząc w ustalaniu planu spłaty długów.

W kontekście egzekucji komorniczej, forfiter może wystąpić jako wierzyciel egzekwujący dług na podstawie tytułu egzekucyjnego, który uzyskał na mocy nabycia wierzytelności od pierwotnego wierzyciela. Forfiter będzie mógł zlecić komornikowi wszczęcie egzekucji w celu ściągnięcia długu od dłużnika.

Przykład zastosowania forfaitingu w praktyce może dotyczyć sytuacji, gdy eksporter z Polski sprzedaje towary na kredyt importerowi z innego kraju. Eksporter, chcąc zabezpieczyć się przed ryzykiem niewypłacalności importerowi i uzyskać szybszą płatność, zdecydował się sprzedać swoje wierzytelności forfiterowi. Forfiter, po przeanalizowaniu ryzyka związanego z niewypłacalnością importerowi oraz kosztami transakcji, nabywa wierzytelność od eksportera z dyskontem. Dzięki temu eksporter otrzymuje środki za sprzedane towary natychmiast, a forfiter ściąga dług od importera w przyszłości.

W przypadku, gdy importer, będący dłużnikiem, zostanie objęty postępowaniem upadłościowym, oddłużeniowym lub egzekucją komorniczą, forfiter jako wierzyciel może zgłosić swoje wierzytelności i uczestniczyć w tych postępowaniach, aby odzyskać część lub całość należności. Warto zauważyć, że działalność forfaitingu może przyczynić się do zmniejszenia ryzyka kredytowego i handlowego, poprzez dywersyfikację portfela wierzytelności oraz przyspieszenie obrotu kapitału dla podmiotów uczestniczących w obrocie międzynarodowym. Forfaiting może być także stosowany w przypadku transakcji krajowych, chociaż jest bardziej powszechny w obrocie międzynarodowym.

Podsumowując, forfiter to podmiot zajmujący się kupnem wierzytelności na podstawie dyskontowania różnych dokumentów handlowych, zwłaszcza w obrocie międzynarodowym. Działalność forfaitingu może być związana z różnymi postępowaniami prawnymi, takimi jak postępowanie upadłościowe, oddłużeniowe czy egzekucja komornicza, w których forfiter występuje jako wierzyciel. W polskim prawie nie ma szczegółowych przepisów dotyczących forfaitingu, a umowy związane z tą działalnością są regulowane przez ogólne zasady prawa cywilnego, głównie Kodeks cywilny.