Judykatura to zbiór orzeczeń sądowych, które stanowią źródło prawa, wydawane przez sądy w indywidualnych sprawach. Orzeczenia te mogą pełnić funkcję interpretacyjną, wykładniową, twórczą i integracyjną, wpływając na kształtowanie się praktyki sądowej i stosowanie prawa przez sądy. Judykatura, zwłaszcza sądów wyższych, takich jak Sąd Najwyższy czy sądy apelacyjne, jest często traktowana jako wykładnia prawa i pełni rolę precedensu dla innych spraw sądowych.

Przykładem zastosowania judykatury w kontekście upadłości, oddłużenia lub pomocy prawnej podczas egzekucji komorniczej może być wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 2017 r., sygn. akt III CZP 143/16. W tym wyroku Sąd Najwyższy uznał, że wierzyciel ma prawo zgłosić roszczenie z tytułu odsetek ustawowych za okres przed wszczęciem postępowania upadłościowego, nawet jeśli odsetki te nie były wcześniej wymagalne. Orzeczenie to wpłynęło na praktykę sądową i sposoby zgłaszania wierzytelności przez wierzycieli w postępowaniach upadłościowych. Przepis prawnym, który dotyczy zgłaszania wierzytelności w postępowaniu upadłościowym, jest art. 255 Ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. 2003 nr 60 poz. 535). Zgodnie z tym przepisem, wierzyciel zgłasza swoje roszczenie do syndyka w formie pisemnej, wskazując podstawę, wysokość i kolejność roszczenia, a także podając dowody, które uzasadniają jego wierzytelność. Judykatura odgrywa istotną rolę w kształtowaniu praktyki sądowej i wpływa na sposób, w jaki sądy interpretują i stosują przepisy prawne. Dlatego też, zarówno profesjonaliści prawni, jak i osoby prywatne, powinny być świadome najważniejszych orzeczeń sądowych w zakresie prawa upadłościowego, oddłużenia czy egzekucji komorniczej, aby prawidłowo ocenić swoje prawa i możliwości w tego typu sprawach. Jakość aktu prawnego to ogólne określenie odnoszące się do cech charakteryzujących dany akt prawny, takich jak precyzja, jasność, spójność, czytelność, kompletność i zgodność z obowiązującymi przepisami prawnymi. Pojęcie to może być używane zarówno w odniesieniu do aktów normatywnych, takich jak ustawy, rozporządzenia czy umowy międzynarodowe, jak i aktów indywidualnych, np. wyroków sądowych, decyzji administracyjnych czy umów cywilnoprawnych.