Rękojmia to instytucja prawna regulowana przez Kodeks cywilny (art. 589-607 Kodeksu cywilnego), mająca na celu zabezpieczenie wierzyciela przed niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem zobowiązania przez dłużnika. Rękojmia polega na tym, że trzecia osoba, tzw. rękojmia, zobowiązuje się wobec wierzyciela do spełnienia świadczenia należnego wierzycielowi od dłużnika, w przypadku gdy dłużnik nie wywiąże się ze swojego zobowiązania. Rękojmia może być zarówno osobą fizyczną, jak i prawną.

Rękojmia może mieć szczególne znaczenie w kontekście upadłości, oddłużenia i pomocy prawnej podczas egzekucji komorniczej. Przykładowo, wierzyciel może żądać rękojmi na wypadek, gdy dłużnik nie będzie w stanie spłacić swojego długu z tytułu pożyczki. Jeśli dłużnik nie wywiąże się ze swojego zobowiązania, wierzyciel może dochodzić swojego roszczenia wobec rękojmia za, który zobowiązał się do spełnienia świadczenia w przypadku niewykonania zobowiązania przez dłużnika.

W przypadku egzekucji komorniczej, jeśli komornik wszczyna postępowanie egzekucyjne wobec dłużnika, który nie spłacił swojego długu z tytułu pożyczki, a wierzyciel posiada rękojmę na swoje roszczenie, może on dochodzić swojego roszczenia wobec rękojmiarza. Rękojmiar jest wówczas zobowiązany do spełnienia świadczenia w miejsce dłużnika.

Jednakże, warto zwrócić uwagę, że rękojmiar ma prawo dochodzić od dłużnika zwrotu kwoty, którą zapłacił wierzycielowi w ramach rękojmi. W przypadku, gdy dłużnik ma problemy finansowe i trudności w spłacie swojego długu, rękojmiar może wystąpić z wnioskiem o ogłoszenie upadłości dłużnika lub o wszczęcie postępowania oddłużeniowego, aby odzyskać swoje świadczenie.

Rękojmia jest instytucją prawną, która może być stosowana w różnych sytuacjach związanych z zabezpieczeniem wierzyciela przed niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem zobowiązania przez dłużnika. W praktyce, rękojmia może okazać się pomocna zarówno dla wierzycieli, jak i dłużników.