Wyrok nieprawomocny to rozstrzygnięcie sądu w sprawie, które nie zyskało jeszcze mocy prawomocności, co oznacza, że nie jest ostateczne i nie wywołuje jeszcze skutków prawnych dla stron. Wyrok taki może zostać zaskarżony przez strony postępowania za pomocą środków odwoławczych, takich jak apelacja, zażalenie czy skarga kasacyjna. Dopiero po zakończeniu postępowania odwoławczego i wydaniu wyroku prawomocnego, postanowienia sądu związane z odpowiedzialnością stron, obowiązkami czy prawami stają się wiążące i mogą być przymusowo egzekwowane.

Przykład zastosowania wyroku nieprawomocnego w kontekście upadłości, oddłużenia czy pomocy prawnej podczas egzekucji komorniczej może dotyczyć sytuacji, w której sąd wydaje wyrok orzekający upadłość dłużnika, zabezpieczenie roszczenia wierzyciela lub oddalenie wniosku o zawieszenie egzekucji komorniczej. Dłużnik, który nie zgadza się z takim wyrokiem, może wnieść apelację do sądu wyższej instancji, powołując się na błędy prawne, faktów lub procedury w postępowaniu sądowym.

Przepis prawny, który odnosi się do zagadnienia wyroków nieprawomocnych, to przede wszystkim art. 366 Kodeksu postępowania cywilnego, mówiący o wyrokach nieprawomocnych oraz środkach odwoławczych przysługujących stronie, która nie zgadza się z orzeczeniem. Ponadto, warto odnieść się również do art. 394 Kodeksu postępowania cywilnego, który reguluje zasady wnoszenia apelacji od wyroku nieprawomocnego.

W kontekście egzekucji komorniczej, w przypadku gdy dłużnik ma jeszcze możliwość zaskarżenia wyroku, egzekucja na podstawie wyroku nieprawomocnego jest dopuszczalna jedynie wtedy, gdy sąd przyznał klauzulę wykonalności na podstawie art. 777 Kodeksu postępowania cywilnego, np. gdy wierzyciel przedstawi dowody niezbite na groźbę uchylania się dłużnika od egzekucji. Przykładem takiej sytuacji może być egzekucja długu z tytułu chwilówki, którego dłużnik nie zdołał spłacić.